Είσαι, που λες, και δουλεύεις σαν μανιακός, μέρα μεσημέρι μπροστά στον υπολογιστή και ξάφνου σου έρχεται η φαεινή ιδέα να βάλεις κάτι τυχαίο στο Spotify. Και ανοίγεις, διστακτικά, το Release Radar, φοβούμενος ότι ως συνήθως θα σου πετάξει στο άσχετο τίποτα Snik ή Οικονομόπουλους ενώ εσύ ακούς μόνο Tool, Rage Against the Machine, QOTSA και Silversun Pickups (τυχαία παραδείγματα).
Και ξαφνικά από το πουθενά σου σκάει ένα τελείως brit pop εισαγωγικό beat, σαν να έχει sample-άρει κάποιος την εισαγωγή του Song 2 των Blur χωρίς το σκάσιμο της κιθάρας και τον Damon Albarn. Αντιθέτως μπαίνει μια κιθαρούλα που σου φέρνει στο μυαλό τους Kills και κάποια τελείως brit pop (και πάλι) γυναικεία φωνητικά.
Μόνο που αντί να αρχίσεις τα καντήλια, συμβαίνει κάτι περίεργο. Αρχίζεις να γουστάρεις και να κουνάς το κεφάλι στο ρυθμό! Παρατάς, που λες, τη δουλειά (έχουμε σημαντικά πράγματα να κάνουμε εδώ) και πας πίσω στο Spotify, για να δεις τι σκατά είναι αυτό που σου έχει τραβήξει την προσοχή.
Mattiel το συγκρότημα, λέει, Georgia Gothic ο τίτλος του δίσκου, «Jeff Goldblum» το τραγούδι (ναι, ο γνωστός Jeff Goldblum). Άγνωστα όλα αυτά. Οπότε βάζεις το δίσκο. Και ανακαλύπτεις έτσι στο άσχετο έναν indie δίσκο, ταξιδιάρικο, με διάφορες επιρροές και διαφορετικούς ήχους που, όμως, δένουν μια χαρά σαν σύνολο, από μια διμελή μπάντα από την Ατλάντα. Και έχουν και άλλους δύο δίσκους, λέει! Και, ναι. Ο δίσκος αυτός βρίσκει συχνά πυκνά το δρόμο του στις μουσικές σου επιλογές και τον προτείνεις σε όποιον ξέρεις και δεν ξέρεις, περήφανος για το γεγονός ότι ανακάλυψες κάτι ενδιαφέρον!
Να τους ακούσετε, παιδιά. Αξίζει τον κόπο! Και ας λένε κάποιοι κακεντρεχείς ότι το εξώφυλλο του δίσκου είναι άθλιο (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε, ξέρετε ποιοι είστε).
ΥΓ. Προσωπικά αγαπημένα: Jeff Goldblum, Lighthouse, Wheels Fall Off, Subterranean Shut-In Blues, ακολουθούν όλα ευθύς αμέσως:
