Είναι, πραγματικά, να απορεί κανείς για το από πού μας ήρθαν οι Fontaines D.C. Πάντως, μοιάζει πολύ δύσκολο να είναι παιδιά που γεννήθηκαν λίγο πριν το 2000 και περισσότερο φαίνονται σαν να έχουν βγει από το ίδιο late 70s early 80s καλούπι το οποίο έβγαλε τους Joy Division και τους Cure.
Κάπου εκεί στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ήταν δεν ήταν στα 20 χρόνια τους, γνωρίστηκαν στο μουσικό κολλέγιο του British and Irish Modern Music Institute στο Δουβλίνο όπου φοιτούσαν. Στην εποχή της τεχνολογίας, των talent show και του Tik Tok, ο Grian Chatten, ο Carlos O’Connell, ο Conor Curley, ο Conor Deegan III και ο Tom Coll δέθηκαν με βάση την κοινή αγάπη τους για την ποίηση και, μάλιστα, εξέδωσαν από κοινού και δύο ποιητικές συλλογές, το «Vroom» και το «Winding».
Χθες, κυκλοφόρησε ο πολυαναμενόμενος τρίτος τους δίσκος, το «Skinty Fia». Και κάπου εδώ μοιάζει να τελειώνει λίγο πρόωρα η όποια συζήτηση για το δίσκο της χρονιάς. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να ακούς την πρόοδο και την εξέλιξη στον ήχο των Fontaines D.C.. Πόσο μάλλον αν σκεφτείς ότι αυτός είναι ο τρίτος δίσκος τους μέσα σε τέσσερα χρόνια, καθώς το ντεμπούτο τους, Dogrel, κυκλοφόρησε το 2019. Γιατί, εκεί που πολύ λογικά θα αμφισβητήσει κάποιος το επίπεδο της δημιουργικής ενέργειας που μπορεί να τους έχει απομείνει με τόσες απανωτές κυκλοφορίες, οι Fontaines έρχονται και μας δίνουν την καλύτερη, ίσως, δουλειά τους μέχρι σήμερα. Ένα δίσκο που κρύβει αρκετές εκπλήξεις (ξεκινώντας από το απίστευτα λυρικό «In ar gCroitche Go Deo»), χωρίς να ξεφεύγει όμως από όλα εκείνα που έκαναν τους Fontaines να ξεχωρίζουν από την πρώτη μέρα που μας συστήθηκαν.
Και με όλα αυτά με κάνουν να ανυπομονώ ακόμη περισσότερο για τη συναυλία τους στα μέρη μας, την Τετάρτη 15 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού, μαζί με τον Nick Cave & The Bad Seeds και τους Mogwai, μια συναυλία για την οποία ήδη μας έχει βάλει στο κατάλληλο κλίμα ο Νίκος Παπαδογιάννης, που είχε την τύχη να τους δει πρόσφατα στην Κοπεγχάγη.
