Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τότε που είχαμε τον έλεγχο του εαυτού μας, κάθε Μεγάλη Παρασκευή έμπαινα με την αδερφή μου σε ένα ΚΤΕΛ, βάζαμε στη μέση από τα κεφάλια μας το σίδερο των ακουστικών του Walkman, γυρίζαμε προς τα έξω τα πορτοκαλί σφουγγαράκια, ακουμπούσαμε τα κεφάλια μας και ακούγαμε ραδιόφωνο μέχρι να φτάσουμε στο χωριό.
Πιο μεγάλες μπαίναμε στο αυτοκίνητο της αδερφής και πάλι βάζαμε ραδιόφωνο.
Δύο πράγματα έμεναν ίδια:
- Τραγουδούσαμε όλα τα τραγούδια. Είτε σιγά σιγά, στις διπλανές θέσεις μας στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ, ενοχλώντας τους μπροστά και τους πίσω, αν ήταν ξύπνιοι, είτε σε πλήρη ένταση, κάνοντας τους γύρω οδηγούς να γυρνάνε τα κεφάλια.
- Τα τραγούδια. Για κάποιο λόγο, το πλέιλιστ της Μεγάλης Παρασκευής δεν αλλάζει.
