Η συγκλονιστική παράσταση του Nick Cave στην Αθήνα

Ανταπόκριση: Αντιγόνη Φάκου

Δύο μέρες μετά τη συγκλονιστική performance του Nick Cave στο Release Festival και ακόμα δεν μπορώ να μαζέψω τις σκέψεις μου για να περιγράψω ό,τι είδαμε όσοι τυχεροί ήμασταν στη Πλατεία Νερού. Ένας Nick Cave βγαλμένος από την πάστα των θρύλων – ο μοναδικός εν ζωή τέτοιας κλάσης. Ένας Warren Ellis που δέσποζε στο χώρο του όπως πάντα, γιατί ο ίδιος, ως ολοκληρωμένος καλλιτέχνης δεν σκιάζεται από την επιβλητική μορφή του Cave. Αλλά και οι Bad Seeds και η gospel χορωδία συμπλήρωναν μία συναυλιακή εμπειρία που θα τη συζητούμε για καιρό. Και πρέπει να αναγνωρίσω στη μπάντα συνολικά, ότι κάθε φορά προσφέρει ένα διαφορετικό θέαμα, εξίσου δυνατό, αν όχι ανώτερο.

Αλλά ας γυρίσω στον Nick Cave: ένας ογκόλιθος επί σκηνής, αεικίνητος. Δεν χρειαζόσουν καν τις γιγαντοοθόνες για να αισθανθείς το μέγεθός του. Δεν κρύφτηκε από αυτό που όλοι γνωρίζαμε, από τη δεύτερη απώλεια στην οικογένειά του. Ήταν εκεί, σαν σκιά, να επαναλαμβάνεται – Just Breath. Ο ίδιος άλλωστε έχει μιλήσει πολλές φορές για τον καθαρτικό ρόλο που έχουν οι συναυλίες στη διαχείριση των απωλειών του, αλλά την Τετάρτη συμμετείχαμε στο προσωπικό του δράμα με τους όρους που ο ίδιος έθεσε. Δεν μοιρολόγησε, δεν επικαλέστηκε οίκτο. Κάποια στιγμή, ένιωσα πώς κάπως έτσι ίσως προσδοκούν οι πιστοί την Ανάσταση, ελπίζοντας όχι απλά σε μία δική τους κάθαρση, αλλά στην ελπίδα ότι αυτό που χάθηκε, θα είναι μαζί μας για πάντα.